Stop pożarom traw
Przełom zimy i wiosny to czas, w którym następuje znaczny wzrost liczby pożarów na nieużytkach rolnych oraz łąkach. Spowodowane jest to wypalaniem suchych traw i pozostałości roślinnych.
W społeczeństwie panuje błędne przekonanie, że wypalanie traw spowoduje szybszy i bujniejszy jej odrost, oraz użyźnia glebę. Wysuszona roślinność jest bardzo dobrym materiałem palnym, co w połączeniu z nieodpowiedzialnością społeczeństwa skutkuje gwałtownym wzrostem pożarów. Zazwyczaj osoby, które podejmują się wypalania traw, są przekonane, że mają kontrolę nad sytuacją i w razie potrzeby, w porę zareagują. Na ogół jednak jest inaczej, tracą kontrolę na żywiołem i proces wypalania, może doprowadzić do tragedii. W przypadku raptownej zmiany kierunku wiatru, pożary bardzo często wymykają się spod kontroli i przenoszą na pobliskie lasy i zabudowania gospodarcze, niejednokrotnie trawiąc dorobek całego ludzkiego życia, bezpowrotnie niszcząc faunę i florę. Mogą one również stanowić bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi.
Gaszenie pożarów traw z uwagi na ich charakter i zazwyczaj pokaźne rozmiary bardzo często angażuje dużą liczbę strażaków, którzy w tym czasie mogą być potrzebni w zdarzeniach, gdzie bezpośrednio zagrożone jest życie i mienie ludzkie. Poprzez lekkomyślne zachowania osób wypalających trawy, może mieć miejsce sytuacja, w której, strażacy nie dojadą na czas do miejsca, w którym będą bardzo potrzebni.
Przypominamy, że wypalanie traw jest zabronione, o tym, że postępowanie takie jest zakazane mówi m.in. ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r., poz. 142 z późn. zm.), art. 124. „Zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów”. Art. 131 pkt. 12: „Kto (...) wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska lub szuwary… – podlega karze aresztu albo grzywny”.
Art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r. Nr 12, poz. 59 z późn. zm.); „w lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m od granicy lasu, zabrania się działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo,
a w szczególności: rozniecenia ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego, korzystania z otwartego płomienia, wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych”.
Za wykroczenia tego typu grożą surowe sankcje: Art. 82 ustawy z dnia 20 maja 1971r. Kodeksu wykroczeń (Dz. U. z 2018 r., poz. 618 z późn. zm.) – kara aresztu, nagany lub grzywny, której wysokość w myśl art. 24, § 1 może wynosić od 20 do 5000 zł. Art. 163. § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2017 r. poz. 2204 z późn. zm.) stanowi: „Kto sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać pożaru, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”.
Za wypalanie traw oprócz kar nakładanych przez policję czy prokuraturę, mogą grozić także kary nakładane przez Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Opracowanie: KP PSP G-D
